Traag opbouwen of springen?

                                                                     Traag opbouwen of meteen ‘all-in’ gaan?

Op dit moment ben ik mijn voeding terug aan het opbouwen met een minimum eetlijst. Aan het begin hield ik mij vaak nipt aan deze eetlijst wat inhield dat ik vaak minder at dan het minimum. Dit deed ik vanuit de angst om ‘te veel’ te eten, ook al werd me duidelijk gezegd dat deze eetlijst het minimum was en er dus simpelweg niet zoiets bestond als ‘te veel’. De eetstoornis had dus nog heel veel controle over mijn eetgedrag. Mijn eetgedrag was allesbehalve ‘perfect’, maar ik probeerde niet te streng voor mezelf te zijn (wat ik heel lastig vind omdat ik zelf extreem perfectionistisch ben). Dit vertelde ik mezelf: “Je doet het al zoveel beter dan vorige week, je bent goed bezig!”. Maar een stukje van mezelf wist maar al te goed dat ik nog altijd niet ‘goed’ bezig was en wou alles liefst zo snel mogelijk laten gaan. 

Op dit moment eet ik volgens mij vlotjes het minimum dat op men eetlijst staat voorgeschreven. Ik zeg dit voorzichtig en verwoordt het als “volgens mij” omdat ik zelf ook wel weet dat mijn eetstoornis heel sneaky kan zijn en bepaalde voedingsmiddelen overschat. In deze nieuwe ‘fase’ bots ik opnieuw op een nieuwe uitdaging. Hoe meer ik eet, hoe meer hongergevoel ik krijg. Wat???

Voor mijn eetgestoord brein klinkt dit hellemaal niet logisch. Ik geef mijn lichaam toch ‘genoeg’, waarom vraagt het dan nog om meer? Maar eigenlijk is het juist wel erg logisch… Ik heb mijn lichaam zolang van alles ontzegt en nu krijgt het deze dingen eindelijk weer. Het gaat schranzen. Dit is gewoon een biologisch bepaald mechanisme!

Nu is hierbij de vraag, hoe pak ik het aan? Blijf ik zoals nu doorgaan (langzaamaan opbouwen) tot ik eindelijk genoeg moed heb om te luisteren naar al de hongergevoelens en ‘all-in’ te gaan, of ga ik gewoon ‘cold turkey’ en ga ik meteen ‘all-in’? Beide aanpakken zullen onvermijdelijk oncomfortabele gevoelens met zich meebrengen:

Ik zal bijvoorbeeld sowieso aankomen. Hierbij is er ook nog eens de mogelijkheid dat ik mijn setpoint gewicht (gewicht waar je lichaam zich comfortabel voelt en dat het altijd zal proberen te bereiken) zal overschrijden. Hoe snel ik zou aankomen zal wel verschillen. Beetje bij beetje of eerder een grotere hoeveelheid in één keer. Beide zullen veel paniek met zich meebrengen, maar ook hier zal een klein verschil op zitten. Wanneer ik traag zou opbouwen voorspel ik dat de eetstoornis bij elke nieuwe ophoging in paniek zal schieten. Elke keer opnieuw zal ik veel energie moeten steken in het beheersen van deze paniektoestand. Elke dag dealen met deze angst. Hier komt bij mij ook nog eens een constant gevoel van onrust en stress bij kijken. Wanneer ik meteen ‘all-in’ zou gaan zal de eetstoornis waarschijnlijk gigantisch tegenstribbelen en enorm in paniek geraken. Deze paniek zal misschien groter aanvoelen dan de paniek die we eerder besproken, maar waarschijnlijk zal deze ook wel onder controle te krijgen zijn en hierdoor ook weer vanzelf uitdoven of zelfs volledig verdwijnen. Wanneer je brein zich eindelijk aanpast aan de huidige staat (‘all-in’) en het idee dat je altijd grotere hoeveelheden zult toelaten, zal deze paniek waarschijnlijk ook wel weer verdwijnen. De paniek is dus eindigend, waar die bij het langzaamaan opbouwen voor een lange periode zal aanslepen. Het traag opbouwen zorgt zo misschien voor maanden waarbij je jezelf ellendig zult voelen, terwijl het snel aanpassen aan het ‘all-in’ idee slechts enkele weken zou duren. Dit zijn natuurlijk slecht voorspellingen, de toekomst kunnen we spijtig genoeg nog steeds niet voorspellen… 

Waarom is deze keuze toch zo verdomd lastig? Wel, voor mij is het een beetje hetzelfde als het volgende dilemma: trekken we een pleister langzaam los of trekken we hem er in één ruk af. Je weet maar donders goed dat het ongelooflijk pijn doet om dit langzaamaan te doen, maar toch doe je het. Waarom doen we dit? Ik heb zelf geen idee. Is het misschien omdat we ons niet klaar voelen voor de soms ondraaglijke pijn van het snel lostrekken van de pleister en dan maar hopen dat de langzame techniek aangenamer zal aanvoelen. 

Ben ik wel klaar om de pleister in één ruk los te trekken? Ben ik er wel klaar voor om gewoon ‘all-in te gaan’? 

                                                  “If you wait until you’re ready, you,ll be waiting the rest of your life.’