De snelkookpan uitvoering 2020
December. Een maand, waarin we met z’n allen feest vieren en gezelligheid ervaren. Voor mij ook altijd een maand om eens terug te blikken op het hele jaar. Welke doelen had ik gesteld voor 2020? Welke hiervan heb ik behaald en welke niet? En hoe komt het dat ik deze doelen wel of niet behaald heb?
Ieder jaar opnieuw nam ik mezelf voor om het ‘komend jaar’ beter voor mezelf te gaan zorgen. Ik zou beter gaan eten en mijn relatie met sporten en bewegen herstellen. De formulering van mijn doelen was altijd een tien waard, de uitvoering een dikke nul. Totdat ik eind 2019 voor de zoveelste keer diep zakte in mijn eetstoornis en dwangen en de hulpverlening de handen van mij af trok. Ik had nog maar twee keuzes: Het heft in eigen handen nemen en er vol voor gaan óf de rest van mijn leven in mijn kleine wereldje proberen te overleven.
Op dat moment wist ik zeker dat ik niet langer in mijn kleine wereldje wilde blijven leven en ben ik gaan vechten. Mijn doelen had ik helder voor ogen en ik wist welke weg ik moest bewandelen. Deze weg ben ik eind 2019 ingeslagen en heb ik in 2020 voortgezet. En dit zorgde ervoor dat ik in een rap tempo grote stappen maakte en langzaamaan weer begon te leven.
2020 is voor mij het jaar waarin ik dichtbij mezelf ben komen te staan en de meningen van anderen grotendeels heb los kunnen laten. Dit heb ik begin 2020 op een willekeurige zondagavond met mezelf afgesproken. Ik heb toen in mijn dagboekje geschreven: ‘Je kan het nooit voor iedereen goed doen, dus de belangrijkste vraag vanaf nu is: ‘Vind ik het goed? Dan ís het goed!’.’ Vanaf die dag ben ik naar deze vraag gaan leven en dat heeft me veel stress bespaard en rust opgeleverd.
Omdat ik mijn veilige wereldje uit durfde te stappen, leerde ik ook nieuwe mensen kennen. Sinds februari 2020 heb ik mijn inmiddels beste vriendin Britt met haar lieve man en vier schatten van kinderen leren kennen. Aan haar heb ik onwijs veel steun en hier ben ik heel dankbaar voor.
Helaas is 2020 niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Zo raakte ik in april 2020 mijn baan als docent Duits kwijt. Vooral het afscheid nemen van mijn leerlingen vond ik lastig. Een grote winst voor mij in deze situatie was dat ik mezelf niet de schuld heb gegeven. Ik wist dat ik alles had gedaan om mijn baan te behouden, maar dat het eenvoudigweg niet zo mocht zijn. Op mijn allerlaatste werkdag zei één van mijn collega’s: ‘Als er een deur dichtgaat, die je liever openhoudt, gaat ergens anders een deur open. Achter die deur wacht iets nog veel beters op jou.’. Op dat moment had ik al een nieuwe baan gevonden, maar ik kon me echt niet voorstellen dat ik een nóg leukere werkplek zou vinden. Het tegendeel bleek waar. In augustus heb ik onwijs nieuwe leuke collega’s en klassen mogen leren kennen en elke dag zit ik met een smile op mijn gezicht in de auto naar Helmond toe. Op deze school kom ik veel beter tot mijn recht, kan ik mezelf zijn en het allerfijnste is nog dat ik hier een nieuwe start heb kunnen maken met mensen die mij nog niet kenden.
Gedurende dit jaar had ik ook weer regelmatig contact met mijn jeugdliefde. Hij is altijd een goede vriend gebleven, maar we hadden niet heel vaak contact. Sinds drie weken ben ik weer serieus met hem ‘bezig’ en de feestdagen zullen we ook gezamenlijk doorbrengen. En als kers op deze lekkere taart, ben ik sinds jaren afgelopen week weer ongesteld geworden. Noem het maar de red velvet cake 😉. Oh ja, een dosis humor krijg je er ook nog gratis bij. En dan vooral huilend van het lachen in plaats van huilend van angst aan tafel zitten.
Nu je mijn jaar in een notendop even gelezen hebt, begrijp je wel dat het een snelkookpan was. Ik kan je ook vertellen dat de soep uit die pan me goed smaakt. De belangrijkste ingrediënten zijn: een blaadje doelen, een flinke hand met durf en moed, een pepertje voor in je kont en flink wat kleurstoffen die je aan je leven kan toevoegen. Succes gegarandeerd!
Reactie plaatsen
Reacties