Social media

Social media

Social media is voor mij een grote rem geweest als het aankomt op herstellen. Op social media worden constant de allermooiste delen van een dag, een week of het leven in het algemeen gedeeld. Ik vergeleek me, ik keek hoe mooi en makkelijk het leven van anderen was, ik keek hoe anderen hun dag kleur gaven, ik keek wat ze deden en deelde en dat was voor mij genoeg reden om mezelf omlaag te halen. Anderen leken het gezellig, leuk, liefdevol en makkelijk te hebben, waarom had ik het dan zo moeilijk? Waarom deed ik niet zoveel leuke dingen met mijn kinderen, met mijn gezin? Waarom hadden anderen een mega-romantische relatie? Waarom konden anderen zichzelf wel zo goed accepteren?

Het heeft bij mij echt wel even geduurd voordat ik "snapte" dat alleen de allermooiste momenten gedeeld werden, dat ik alleen een foto zag die in 10 seconden van hun dag gebeurde en niet hun hele dag representeerde, dat er filters gebruikt werden en dat ik niet wist wat er achter de schermen gebeurde...

Ik kon social media wat losser laten, ik stopte met het volgen van pagina's die mij een negatief gevoel gaven en ging pagina's volgen waar ik wel wat aan had. Ik hield mezelf ook steeds voor dat social media niet gelijk staat aan het echte leven. 

Eetstoornissen zijn super competitief. Full-days-of eating en challenges vlogen om mijn oren. "Persoon x at minder dan ik, dus ik moest ook minder eten". Persoon Y at alleen vegan, dus misschien moest ik dat ook doen, weer een ander at alleen whole-foods, dus misschien was dit wel wat ik moest doen". Ik ging twijfelen aan mijn eigen proces, vergeleek me met anderen en ik heb me lange tijd afgevraagd of  mijn eetstoornis niet gewoon "fake" was. 

Ik ben deze berichten allemaal gaan negeren. Ik moest luisteren naar mijn lichaam, naar het lichaam dat ik verwaarloost had, dat ik bezat en het lichaam waar ik de komende jaren mee moest doorbrengen. Luisteren naar mijn lichaam was een moeilijke stap, maar ook een waardevolle stap richting herstel. Mijn lichaam had geen boodschap aan hoe anderen voor hun lichaam zorgde, mijn lichaam was uniek, net als dat jij en ik zijn. Vergelijken wat iemand anders eet is echt totaal niet handig.  Eten is een van de basisbehoeften van het lichaam, net als ademen, plassen en slapen. Ik werd me hier bewust van en leerde op een andere manier naar honger of trek in eten te kijken. 

Een voorbeeld: Stel persoon x eet een stuk minder dan  jij, zegt dat dan iets over wat jij zou moeten eten of wat jouw lichaam nodig heeft? Twijfel je? Oké, ander voorbeeld:

Stel persoon x gaat om 10uur plassen en dan pas weer om 15 uur, zou dat betekenen dat jij dan ook maar alleen op die tijdstippen mag plassen? Of mag je ook om 13 uur plassen als je voelt DAT JE LICHAAM HET NODIG HEEFT?

Heb je een eetstoornis dan daag ik je bij deze uit! Vergelijk honger, trek in eten eens met een andere lichaamsfunctie. Je lichaam heeft geen geheime agenda of als taak om je zo snel mogelijk op een zo hoog mogelijk gewicht te hebben. Je lichaam wilt graag rondom je setpoint zitten qua gewicht omdat dit het gewicht is waar je lichaam het meest optimaal functioneert. Geen andere doelen, geen andere verwachtingen. Je lichaam liegt niet. Het wilt je beschermen.

Tijdens deze herstelperiode kwam ik sneller aan dan in de periode dat ik in de kliniek zat. Waarom? Omdat ik mijn lichaam gaf waar het om vroeg. Hoog in suiker, hoog in vet, hoog in calorieën-maaltijden, geen 681 boterhammen met jam op een dag, geen mager beleg, nee, wat mijn lichaam vroeg waren andere dingen. Ik heb werkelijk geen idee of dit mijn setpoint is, of ik nog aankom of niet: een weegschaal is in mijn huis niet meer welkom. Mijn huisarts controleert mijn gewicht en ik heb maar 1 taak: naar mijn lichaam luisteren, mijn lichaam het vertrouwen geven dat ik er naar luister en ervoor blijf zorgen.

Zorg voor je lichaam, je hebt er maar één!