Ik zie ik zie wat jij niet ziet....

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en dat is.....

Een leugen, niet de werkelijkheid, een overdreven versie. 

Gedurende mijn hele eetstoornis heb ik geweten dat ik TE dun was. Niet mager, niet slank maar echt te dun. Maar hoe dun ik was zag ik niet. Ik kon mij soms enorm voelen, het voelen aan mijn lichaam, ik kon het soms zien in de spiegel. Mijn spiegel loog, mijn eetstoornis loog. Ik wist dat ik te dun was maar hoe dun kon ik niet zien in de spiegel. Mijn man liet mij laatst een foto zien van mij samen met onze toen nog kersverse dochter in het zwembad: ik schrok! Zo mager had ik me niet gevoeld, niet gezien.

Dat maakt de eetstoornis zo gevaarlijk. Ik voelde me prima, ik had nergens last van (behalve van een rothumeur en stemming) en ik zag niet hoe gevaarlijk het was. Mijn man heeft zich gedurende mijn ziekte enorm veel zorgen gemaakt. Niet alleen overigens: Ook familie en vrienden stonden MACHTELOOS te kijken hoe mijn eetstoornis steeds meer terrein won en ik steeds een beetje minder Britt werd. Niemand kon tot me doordringen, niemand kreeg een voet aan de grond. Ze hebben het liefdevol geprobeerd, boos geprobeerd, huilend geprobeerd maar ik kon het niet zien. Ik heb meerdere keren gezegd dat ik het ging veranderen, op een andere manier ging proberen maar ik viel steeds weer terug in mijn oude zieke patronen. Zoals ik in de blog "her-programmeren" schreef moest ik mezelf blijven pushen om iets anders te doen dan wat mijn hoofd zei. Ik heb het daar misschien uitgelegd alsof het appeltje eitje was, dat was het niet. Een mens heeft gemiddeld 60000 gedachten per dag, ja, zoveel. Ik moest bij alle gedachten nadenken of dit een gedachte was dat me in de juiste richting wees of niet. Dit was by far het alle moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ik moest bij alle acties die ik ondernam bewust nadenken. Ik was al moe, ik was al energieloos en dan kwam dit erbij. Maar ik heb het gedaan. De gedachten filtreren werden iets makkelijker toen ik weer in een gezond gewicht zat, mijn hersenen gingen weer aan meer denken dan aan eten en gewicht. Het her-programmeren van de hersenen is ook niet op een paar dagen gedaan. Ik moet me bewust blijven dat ik soms automatisch terugval op mijn oude patronen en dat ik dus ook weer heel bewust het tegenovergestelde moet doen. Stel dat je een jaar in een automaat hebt gereden en plots op een dag weer moet schakelen, dan moet je daar weer bewust mee bezig zijn totdat je hersenen het juiste patroon hebben ingeschakeld. 

Terug naar de spiegel: Mijn spiegel zegt dus echt niet altijd de waarheid, ik heb geleerd dat foto's dat beter kunnen laten zien. Soms is het checken van je werkelijkheid ook helpend. Vragen aan anderen wat zij zien, controleer of dit klopt met wat jij "ziet". Wat mij enorm heeft geholpen is de gedachte: Mijn lichaam het minst interessante aan mij, het echte interessante zit aan de binnenkant." Die binnenkant kan alleen maar stralen als je goed voor je lichaam zorgt.  Echte schoonheid zit van binnen, de buitenkant is slechts een verpakking.