Gevoelens en emoties

Deze blog gaat over het ervaren van emoties en gevoelens. Het gaat over de gevoelens die JIJ en IK voelen maar die niet voor iedereen hetzelfde zijn. Niet op dezelfde manier tot uiting komen, niet op dezelfde manier ervaren worden. Ik wil heel graag beginnen met het feit dat alle gevoelens en emoties oké zijn, ze mogen er zijn, ze hebben een functie en ze horen bij het leven. Voor iedereen kunnen bepaalde situaties anders aanvoelen, je kunt ze anders beleven en anders ervaren dan zelfs iemand die op precies hetzelfde moment in dezelfde situatie zit. Je kunt een meeting, les of hobby beoefenen met 10 personen tegelijk en toch zullen al die 10 mensen een andere beleving van de bijeenkomst hebben. Dit kan liggen aan je gevoel van de dag, je flow van de dag, je algemene stemming of met je vorming in het verleden. Ik heb heel veel over gevoelens geleerd de afgelopen jaren. De eerste keer dat iemand benoemde dat er in ieder mens een klein kind schuilt, ook wel innerlijke kind genoemd, keek ik diegene aan met van  die grote verwarde ogen? Innerlijke kind? Klonk zweverig, klonk niet tastbaar en met die gedachten kon ik op dat moment niet veel. Ik heb me er in verdiept en ik herken er zoveel van en het snappen dat er een innerlijk kind in je schuilt gaf mij de ruimte om situaties anders te gaan bekijken, gevoelens beter te begrijpen en emoties toe te laten. 

Ik heb jarenlang in verwarring geleefd van mijn gevoel, vooral in de ontkenning gezeten dat ik ze had en dat ik er naar moest luisteren of iets mee moest doen. Ik uitte mijn emoties op een andere manier dan dat nodig was, ik werd boos als ik verdrietig was, verdrietig als ik me afgewezen voelde, kon huilen als ik blij was, blij zijn terwijl ik me ontzettend verdrietig voelde. Ik was in de war... Er volgde jaren van verdrukking van gevoelens. Wegmaken van de gevoelens zodat ik er niet naar hoefde te kijken. Ook dit ging in allerlei verschillende, niet-altijd-helpende, fases. Ik heb een fase van verstoppen gekend, hard werken om niet te voelen, maskers op en laten zien wat de ander wilde zien, depressies waarin ik eigenlijk overspoeld was met gevoelens en uiteindelijk een eetstoornis, waarmee ik dacht een manier te hebben gevonden om überhaupt niets te hoeven voelen, behalve honger, zelfhaat en zelfkritiek. Tijdens mijn eetstoornis konden mensen zeggen of denken wat ze wilde over me, ik voelde het niet. Ik hoorde het wel, ik deed er iets mee in mijn hoofd maar gevoelens of emoties kwamen er niet meer bij kijken, of in ieder geval niet de emotie die hoorde bij datgene wat het losmaakte in mij.

Mijn innerlijke kind was bang, eenzaam, verdrietig en voelde zich niet goed genoeg/afgewezen. Dit heeft allerlei oorzaken en ook deze oorzaken kunnen voor iedereen verschillend zijn. Bij de een is een pestverleden genoeg reden om een zeer kwetsbaar en onzeker innerlijk kind te ontwikkelen en voor anderen is het iets anders, iets wat jij als traumatisch hebt ervaren of bijvoorbeeld een scheiding van ouders, overlijden van iemand die je lief had. Iedereen heeft een innerlijk kind, ook al ben je niet zweverig aangelegd of wil je daar niet naar kijken, je hebt hem wel. Ik heb deze in ieder geval gevonden, getroost en probeer het te geven wat het nodig heeft.

Nog steeds kunnen mensen mij in het heden raken, kwetsen of boos maken. Ik word veel minder snel boos dan een aantal jaren geleden, maar ik kan nog wel eens een boze uiting van gevoel hebben terwijl ik me eigenlijk verdrietig, gekwetst of eenzaam voel. Ik laat die boosheid even komen, laat de tranen (die er in 99% van de tijd bij komen kijken) rollen en keer even naar binnen. Ik probeer bij mezelf te achterhalen wat er geraakt is, waarom een opmerking of reactie mij raakt. Waarom het me raakt dat één iemand een mening deelt en mij dit aan het wankelen brengt.  Iedereen heeft het recht om een mening te hebben natuurlijk, het is niet altijd helpend om deze te delen maar als deze gedeeld word, mag je je gevoelens serieus nemen, mag je er een traantje over laten, mag je er mee lachen en mag je er datgene mee doen dat voor jou helpend is. Soms maakt iemand een opmerking die niet eens als negatief bedoeld is, maar die toch het een en ander losmaakt bij je, en dat is oké, dat mag er zijn, je mag dat teruggeven aan de ander of er zelf mee aan de slag gaan. Je mag het ook loslaten en negeren, je mag doen wat voor JOU goed is, goed voelt of werkt. 

In gevoelens, in emoties, in belevingen is er geen goed of fout. Ze zijn er, ze zijn echt en ze zijn er om je te laten groeien, bloeien of je aan het nadenken te zetten. Wat de conclusie er ook uit is, het is goed dat gevoelens er zijn. Zie ze, omarm ze en leer ervan. 

Ik heb hier nog een groeiproces in door te maken, dat weet ik. Ik hoop ooit veel sneller de echte gevoelens te kunnen zien, zonder de voorafgaande emoties door te moeten spitten. Ik hoop ooit te kunnen herkennen wanneer iets me echt boos maakt of wanneer iets me kwetst of raakt.

Je gevoelens zijn echt, je emoties zijn echt, je belevingen van een bepaalde situatie zijn echt, het is jouw waarheid. Maak je gevoelens niet weg omdat iemand anders vind dat ze niet kloppend zijn, maak je gevoelens niet minder belangrijk omdat andere mensen er anders mee omgaan. Voel, beleef en leer ervan. 

Je hoeft geen manieren te zoeken om ze te laten verdwijnen, ervoor weg te lopen of om ze te verdoven. Geen enkele manier van verdoven is een blijvende oplossing, ze komen uiteindelijk weer terug omdat jij er iets mee moet en mag. 

Voel, ervaar, leer van je emoties en kies de weg die voor jou goed voelt, het zijn jouw gevoelens, het is jouw leven en die mag jij inkleuren met de kleuren die jij mooi of helpend vind.....