Jarenlang heb in depressies, kritische gedachten naar mezelf toe, straffende gedachten naar mezelf toe, met als "hoogtepunt" het ontwikkelen van een eetstoornis. In die eetstoornis voelde ik me "krachtig", ik had iets gevonden waar ik goed in was, het was mijn geheim, mijn manier om me op andere dingen te focussen dan op mijn eigen (pijnlijke) problemen. Problemen waar ik niet aan wilde werken, of wel wilde maar het gewoon niet durfde. Na een jarenlange innerlijke strijd met mezelf werd mijn eetstoornis aan de buitenkant zichtbaar, het had terrein gewonnen en het was nu niet meer te ontkennen. Ik kan me dag dat ik mijn diagnose kreeg dan ook nog herinneren alsof het gisteren was: het werd uitgesproken door mijn behandelaren en ik wist zeker dat ze zich vergistte, dat ze het over iemand anders hadden, ik voelde me helemaal niet zo ziek, had het allemaal onder controle (maar niet heus). De dag dat ik mijn diagnose kreeg was ook de dag dat ik ging starten met werken aan mezelf zodat ik weer de oude Britt werd. De Britt die niets te veel vond, de ballen in de lucht hield, volgeplande dagen had en hard werken als norm had, maar ook de Britt die mijn omgeving kende, de Britt waarop mijn man verliefd was geworden, de vrouw waar hij mee getrouwd was en de Britt die mijn vrienden en vriendinnen kende. De Britt die in was voor een lolletje, klaarstond als er iemand hulp nodig had, die soms gek, serieus was, waarmee je kon lachen en huilen. Die Britt wilde ik terug worden. Die Britt moest ik terug vinden, want zouden de mensen me überhaupt nog zien staan als ik niet weer helemaal de oude werd.....?
Ik heb deze gedachten enorm lang gehad en in zekere mate heb ik die nog steeds, maar stiekem weet ik beter. Die Britt is er niet meer, die Britt heb ik losgelaten want die Britt was niet altijd eerlijk over wat ze voelde, wat ze dacht en wat ze kon.
Ik heb lang gevochten tegen de verandering, maar alle therapie-uren, alle inzichten die ik de afgelopen jaren heb mogen zien kunnen niet voor niets zijn, ze waren gericht op de verandering van mijn leven, ze waren gericht op een balans vinden in mijn leven, in een goede balans vinden tussen ontspanning, inspanning, tussen de Britt die zorgt voor anderen en de Britt die ook voor zichzelf zorgt. Ik ben me er heel erg van bewust geworden dat ik niet iedereen kan "pleasen" en mezelf ook nog belangrijk kan vinden. Zoals je in de andere blog kon lezen (die ik na deze zin even link) moest ik mijn eigen gevoelens en emoties accepteren en er een weg mee vinden, een gezonde weg, een niet straffende, niet-destructieve weg.
Ik ben nog steeds veel aan mezelf aan het werken en in deze zin zou je dit egoïstisch kunnen noemen. Ik noem het liever zelfzorg. Mezelf gelukkig maken, mezelf in een gezond lichaam laten groeien, mezelf belangrijk vinden en voor mezelf een weg vinden dat het leven ook leuk en gezellig is, i.p.v. moeilijk en vermoeiend. Soms moeten we allemaal een beetje egoïstisch zijn om naar een leven toe te werken waarin jij ook gelukkig bent. Ik heb die ruimte om mezelf te ontdekken, ik mag mezelf ontdekken, ik mag mezelf ook belangrijk maken.
Nog steeds is er ook veel onzekerheid. Hoe moet het met mijn baan? Ga ik dat ooit nog kunnen? Past dat nog in mijn balans-plaatje? Gaan mensen uit mijn omgeving de Britt 2.0-versie accepteren en gaan ze er van houden net zoals ze bij Britt de originele versie deden. Ja en nee is daarop waarschijnlijk het antwoord. Er gaan mensen zijn die blij zijn dat ik deze weg insla, die me dit gunnen, die dit stimuleren en die ongeacht welke update ik ook download van me zullen houden en mij liefhebben, Er zijn ook mensen die dat niet zullen doen, niet kunnen doen of niet willen doen. Ook helemaal prima.... Dat doet niets af aan het feit dat ik straks wil terugkijken op een leven waarin ik echt geleefd heb, mezelf heb kunnen zijn en daar tevreden mee ben. Als me iets duidelijk is geworden door die hele corona-tijd, is dat het veel leuker is met meerdere mensen in je leven, zonder sociaal isolement. Ik leefde al een langere tijd in die isolement uit angst voor de mening van anderen, uit angst iets verkeerd te zeggen of zelfs maar de verkeerde soort kleding of schoenen aan te hebben. Ik wil uit dat web, ik wil uit dat web van mezelf anders voordoen dan dat ik ben of dat ik me voel.
Ik moet mezelf accepteren, van mezelf houden om ook van anderen mensen te kunnen houden. Ik ben keihard aan het zoeken naar datgene dat mij mij maakt. Bang voelen, onzeker voelen, twijfel voelen hoort daarbij. Maar dat hoeft me niet tegen te houden in het accepteren van mezelf, van mijn kwaliteiten en van de dingen waar ik gewoon absoluut niet goed in ben....
Verander jij je wel eens voor anderen? Doe jij je wel eens anders voor dan dat je bent of dan hoe je je voelt? Hoe wil jij straks terugkijken op je leven?
Reactie plaatsen
Reacties
i love you just the way you are 🧡🧡