De buitenkant zegt niet alles...

Voor diegene die mijn veelvuldige geplaatste berichten gemist heeft: Mijn boek is gepubliceerd. 

Ondanks het feit dat ik hierover enthousiast ben en  ik trots ben op het resultaat, gebeurd er aan de binnenkant ook nog vanalles. Ik neem jullie mee...

Vorige week vrijdag was het zo ver. Mijn boek ging in de verkoop. Het boek waar ik jaren geleden al mee begonnen was tijdens de start van mijn behandeling en waarmee ik tijdens de lockdown verder ben gegaan. Het boek wat mij geholpen heeft om te kunnen zien dat ik vooruitgang boekte, om mij te leren relativeren en om mij verder te laten kijken dan alleen mijn enorme ontploffingen van emoties...

maar nu, nu is het in de verkoop, nu staat het op bol.com en lijkt het misschien wel alsof dit verder geen invloed heeft op mij of op mijn gevoel. Schijn bedriegt, aan de buitenkant is niets op te merken maar aan de binnenkant draait mijn hoofdje overuren. Ik ben redelijk perfectionistisch en ook onzeker. Die combinatie maakt dat ik mijn boek nog ongeveer 50 keer heb doorgelezen in de afgelopen week, dat ik twijfel of mensen het verhaal wel interessant vinden, het wel snappen of mijn gevoel wel overkomt.

Het voelt echt als kwetsbaar, dit uitbrengen van het boek. Ik neem jullie mee in mijn hoofd , in mijn strijd en in mijn gedachten en dat maakt dat iedereen mijn moeilijke momenten, mijn gevecht en mijn hoogstwaarschijnlijk vreselijke gekke gedachten nu echt kan zien. Ik ben bang voor een oordeel, voor commentaar, voor teleurstelling. Ik ben bang om te falen.

Vanmorgen had ik een afspraak met mijn therapeute. Die gaf aan dat ook deze gevoelens er mogen zijn en dat ook deze gevoelens gedeeld mogen worden. Ik ben ook maar eens mens, ik ben niet van steen, ik heb keihard gevochten om geen ongezonde coping meer te hebben maar dat wilt niet zeggen dat ik overloop van zelfzekerheid (vraag maar aan mijn kledingkast, die heeft een hele pas-weggooi sessie mogen aanschouwen vandaag) en zelfvertrouwen! Ik ben ontzettend trots, ontzettend dankbaar dat ik mijn verhaal op papier mocht delen, dat ik interviews mag geven komende week over mijn boek en mijn herstel maar ik ben ook bang, onzeker en faalangstig. Ik mag dat delen, ik mag dat laten zien, ik mag soms een traantje laten... ik ben ook gewoon een mens!