Bewegen is gezond. Dat is een feit. Het is goed voor je lichaam, organen maar ook zeker voor je mentale welzijn. Als het op sporten met een eetstoornis aankomt, heb ik daar een andere mening over. Ik maak een onderscheid tussen mensen met een eetstoornis EN bewegingsdrang en mensen met een eetstoornis zonder bewegingsdrang. Hoewel die laatste groep een stuk kleiner is zijn er mensen die een eetstoornis hebben maar dit niet uiten in overmatig sporten of bewegen. ( Als jij dit leest, een eetstoornis hebt en die begint nu te roepen dat jij diegene bent zonder problemen met bewegen dus dat jij gewoon kunt doorgaan--> dan hoor je in catagorie 1!!)
Ik kreeg wel eens de vraag of sporten na een eetstoornis nog kan? Kun je nog sporten zonder dat de hele eetstoornis-molen opnieuw gaat draaien in je hoofd. Mijn antwoord is een absolute ja! Herstellen van een eetstoornis betekend dat je mag doen en laten wat JIJ wilt (binnen de wetten uiteraard:)). Het is belangrijk om te snappen dat je eerst je hersenen moet trainen voor het feit dat sporten en eten compleet los staan van elkaar. Je moet jezelf er van overtuigen dat je ook mag eten op de dagen dat je niet beweegt of niet sport, je moet je hoofd leren dat een dag op de bank liggen netflixen ook prima is, dat je niet perse moet bewegen om eten te "verdienen". Ons lichaam is niet gemaakt om eten te verdienen, het is brandstof voor je lichaam, het is noodzakelijk voor je lichaam. Je auto hoeft ook niet eerst 250 kilometer te rijden alvorens het verdient om volgetankt te worden, toch?
Heb je een eetstoornis en merk je dat bewegen soms iets te belangrijk is? Als je wilt herstellen van je eetstoornis dan zal je datgene moeten doen dat oncomfortabel voelt. Je zult datgene moeten doen dat je hoofd NIET wilt dat je doet. Hoe ik dat heb gedaan? Stoppen! Gewoon stoppen. Moest ik lopen? Dan ging ik zitten (en eten), moest ik sporten dan ging ik een serie kijken, moest ik minderen met eten omdat ik niet bewogen had? Dan at ik extra. Ik heb de eetstoornis op dat vlak enorm uitgedaagd en heel eerlijk? Het was echt enorm snel voorbij, veel sneller dan dat de eetstoornis mij vooraf liet geloven.
Ook toen ik weer ging sporten kwamen er soms eetstoornisgedachten omhoog. Ik ben wel eens midden in een sessie in de fitness gestopt. Gestopt, want de eetstoornis vond dat ik harder moest en ik wilde geen eetstoornis meer. Ik ben gestopt en ik ben gaan kijken hoe mijn man zijn sessie afmaakte. Doei eetstoornis, ik doe niet meer mee.
Sporten hoort leuk te zijn. Het hoort je een goed gevoel te geven. Ik heb jarenlang gedanst. Dat is tijd technisch niet haalbaar nu. Ik werk nu aan een goede relatie met mijn lichaam door de fitness. Cardio sla ik over, ik warm 10 minuten op met wandelen op een loopband en daarna geen cardio meer voor mij. Ik vind er namelijk niets aan, ik wil niet verbranden en zoals ik net al zei: Sporten hoort leuk te zijn. Na de lockdown het sporten terug oppakken voelde heerlijk. Ondanks dat ik veel in kracht en conditie heb verloren vind ik het leuk om het weer op een rustige manier terug op te bouwen. Niet mezelf vergelijken met anderen in de sportschool maar mijn eigen plan volgen, rustig en kalm.
Ik ben niet altijd blij met mijn lichaam, met hoe het er uit ziet. Maar ik ben enorm trots op alles wat mijn lichaam al gepresteerd heeft. Het heeft me laten groeien tot een volwassen vrouw, het heeft vier kindjes laten groeien in mijn buik en ze op de wereld gezet, het heeft een enorme hongersnood overleefd en heeft nu zelfs de veerkracht om mij te laten bewegen op de manier dat het voor mij prettig is.
Geniet jij van sporten of is het stiekem iets wat MOET?
Reactie plaatsen
Reacties