Blogs

Hoe gaat het nu echt met mij?

Ik vind het nog steeds enorm moeilijk om mij open te stellen. Niet om vragen te beantwoorden over eetstoornissen of eetstoornis herstel maar wel om echt te delen wat er in mijn hoofdje om gaat. Afgelopen week kreeg ik een berichtje van een vriend: Hoe gaat het nu écht met je?

Dat deed me veel, dat gaf me de opening om te delen wat er allemaal speelt. Er speelt best weer wat op dit moment. Ik heb een paar dagen getwijfeld of ik dit ging delen maar ik besluit het toch te doen. 

Eigenlijk heb ik al jaren last van depressieve gevoelens, Ik denk eigenlijk al vanaf mijn jeugd op en af. Soms ging het periodes enorm goed, andere periodes liep in compleet op mijn tandvlees. Toen ik mijn eerste baan kreeg, in de huisartsenzorg, was er een baas die vond dat ik wel wat OCD trekjes had, ik dacht echt even dat hij zich volledig vergiste. Maar als ik eerlijk was had ik inderdaad wel wat trekjes. Ik kon hard werken, nam alle taken die ik toebedeeld kreeg reuze-serieus, deed mijn werk graag maar ik moest wel wat rust en structuur hebben. Het voelde enorm als falen dat iemand van buitenaf dit zag. Ik besprak het met een praktijkondersteuner ggz maar na een gesprek of 2 a 3 kwamen ze te dichtbij en kapte ik het af onder het mom: het gaat allemaal weer goed. Ik kletste ze letterlijk onder de tafel. Jaren later sprak een andere baas me aan en vroeg of ik misschien meer hulp nodig had. Het leek niet zo goed met me te gaan. Ik schaamde me wederom, had nogmaals het gevoel dingen niet goed genoeg te doen. Ik ging opnieuw naar een praktijkondersteuner en ook deze kletste ik met gemak onder de tafel. Probleem opgelost, er was "niets"aan de hand.

Jarenlang sukkelde ik zo verder, ups en downs, huilbuien en lachbuien wisselde zich af. Ik wilde keihard werken, 40 uur in een huisartsenpraktijk, op de avonden en in de weekenden gaf ik dansles of trainde ik zelf. Ik had nog 1 avond vrijgepland, maar al gauw plande ik die ook vol. Ik was altijd maar bezig. Werken, in de pauze gaan trainen, terugkomen en doorwerken, naar huis om te eten, trainen of lesgeven tot een uurtje of 11 en dan weer naar huis om te slapen en de volgende dag hetzelfde riedeltje.

Ik was moe maar kon het niet toegeven, het was me te veel maar dat mocht ik niet zeggen. Ik moest en zou bewijzen dat ik hard kon werken en dat ik er toe deed. Ik wilde belangrijk zijn, ik wilde gezien worden.

 

Tijdens mijn derde zwangerschap stortte ik volledig in. De combinatie van zwangerschap, een enorm strenge kritische kant en het gevoel dat ik er niet meer toe deed, ik niet meer belangrijk was, eiste zijn tol.

Ik ben naar de huisarts gegaan, ik heb daar verteld hoe ik me voelde, dat ik problemen met eten had ontwikkeld om zo om te kunnen gaan met de wisselende gevoelens en emoties die er speelde. 

Mijn eetstoornis werd behandeld maar ik kwam niet onder mijn depressie uit zonder extra hulp. Ik kreeg medicatie om mijn gevoelens iets stabieler te krijgen. Het hielp. 

Maar... daar komt de grote maar.... Het slikken van medicatie maakte me wederom onzeker, ik voelde het als falen, waarom konden andere mensen "gewoon" gelukkig zijn en had ik enorm veel medicatie nodig om me "oke"te voelen. Ik had echt alles wat ik vroeger maar kon dromen. Een lieve man, een mooi huis, een baan dat ik leuk vond, drie jongens en later nog een dochtertje erbij. Waarom was ik niet gelukkig??

 

En nu naar het nu: Ik ben door cardiologische afwijkingen (hart) en afwijkende bloedwaarden moeten stoppen met de medicatie.  Eerst eentje en twee weken later ook de ander. Niet langzaam en rustig kunnen afbouwen maar snel, zodat de cardioloog en de internist ook de afwijkingen kunnen opvolgen.

Het doet wel wat met je, ik ben een beetje uit balans. Voel veel meer emoties en de gedachtenstroom is volledig op gang gekomen. Ik voel me even niet lekker in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik heb weer het gevoel dat ik tekortschiet op allerlei vlakken en niet sterk genoeg ben.

 

Op mijn eetgedrag heeft het geen invloed. Ik probeer daar nu niet in terug te vallen, want dat brengt me alleen maar verder van mijn doelen en dromen af. Ik heb me vaak afgevraagd wat nu de kip is en wat nu het ei? Kreeg ik een eetstoornis als coping voor mijn depressieve en minderwaardigheidsgevoelens? Of kreeg ik de depressie door het rommelen met eten?

 

Het voelt voor mij enorm kwetsbaar om dit te schrijven. Nogmaals ik ben niet perse de meest zekere persoon op deze aarde. Ik wil ontzettend graag meedoen in de maatschappij, werk doen wat ik leuk vind en wat bij mij past. Wat en hoe dat gaat lopen weet ik niet, maar dromen mag toch?

 

 

 

 

 

Lees meer »

Moederschap en psychische problematiek

Voordat ik deze blog verder schrijf wil ik één ding heel duidelijk stellen. Mijn gezin is niet de oorzaak van mijn psychische problemen, sterker nog, zij zijn de reden dat ik het nooit heb opgegeven. Hoe vaak ik al heb gehoord dat het tempo waarin we kinderen hebben gekregen of de hoeveelheid kinderen die we gekregen hebben een oorzaak is van mijn problemen, zijn niet eens meer op één hand te tellen. Dat is gewoon complete bullshit. Mijn gezin is altijd de reden geweest dat ik keer na keer weer opstond nadat ik op mijn smoel was gegaan, keer op keer probeerde om weer een trede hoger te stappen nadat ik er een paar gezakt was. Voor mijn gezin heb ik de strijd nooit opgegeven, ben ik blijven vechten en zij zijn voor mij nooit de reden geweest dat ik psychische problemen ontwikkeld heb. Zij hebben me juist laten inzien dat ik mocht veranderen, moest veranderen. Ik moest minder streng zijn voor mezelf om weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. 

Mijn psychische kwetsbaarheid zit er al van vroeger in. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik last had van een kritische kant, een enorme onzekerheid en aanpasbaarheid naar anderen toe. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik me minder voelde dan de mensen om me heen, dat ik het gevoel had dat ik me moest veranderen om aardig gevonden te worden. Is daar iemand schuld aan? Nee, ik heb, zeker in mijn klinische periode, vaak moeten zoeken naar de oorzaak van mijn problemen. Die oorzaak werd ook wel gevonden door een verzameling van gebeurtenissen in mijn kindertijd. Aangezien mijn vader in 2012 is overleden werd mijn moeder de boeman. Zij werd, voor haar gevoel, aangevallen en belast met een stapel aan "fouten" in mijn jeugd. Ik heb een hele periode veel boosheid en verdriet naar mam toe gevoeld, zeker na de gesprekken samen waar we samen niet echt op één lijn uitkwamen. Die boosheid is weg. Ik ben zelf ook moeder, ik zal zelf ook fouten maken, dingen niet goed aanpakken maar ik weet dat ik het met de juiste bedoelingen probeer, zo hebben mijn ouders dat ook gedaan. Is het helemaal gelukt? Ja en nee, ik heb "last" van dingen waar mijn broers of zussen misschien geen problemen mee hebben. Ik heb dingen ervaren die iemand anders misschien anders had geïnterpreteerd. Ik ben altijd extreem gevoelig geweest, trek me problemen van anderen enorm aan en voel ook altijd de emotie van anderen alsof het van mezelf is. 

 

Ik heb geen zin meer om de reden te zoeken van mijn problemen. Ik wil de handvaten zoeken die er voor zorgen dat ik in mijn toekomst weet hoe ik met mijn kwetsbaarheid moet omgaan, hoe ik mezelf kan beschermen tegen destructieve gedachten. Ik zou niet willen dat mijn moeder er over een aantal jaar tussenuit piept en er nog steeds een hoop spanning tussen ons hangt. Mijn ouders hebben hun best gedaan, net als dat ik doe voor mijn kinderen. Ik moet de eerste ouders die geen fouten maken nog vinden. Ik vergeef het mijn ouders, ik vergeet het niet. Ik mag er aan werken, ik mag het allemaal een plekje geven maar ik  blijf niet langer boos of teleurgesteld. Niet naar mijn ouders toe, niet naar anderen toe, ook niet naar mezelf toe. Ik vergeef mezelf ook dat ik het moeilijk heb gehad, diep ben gevallen en ik ben trots op mezelf dat ik uit het ontzettend diepe en donkere gat ben geklommen om mijn problemen aan te kijken en ze te verwerken.

 

Mam, als je dit leest, Ik hou van je. 

 

 

Lees meer »

Onderliggende problematiek

Ik ben de eerste die altijd roept een eetstoornis slechts een symptoom is, een symptoom van problemen die je niet kon benoemen of kon oplossen. Ik weet dat ik ooit ben begonnen met lijnen omdat ik een keer te horen had gekregen dat ik na mijn zwangerschap wel wat voller was gebleven. Dat was overigens niet negatief bedoeld maar het zette me me wel aan het denken. De dieetcultuur heerste toen ook al overal, ook op mijn werk. De ene na de andere lette op het eten dus voor mij was het makkelijk om hier op mee te varen. Waar anderen het lijnen moeilijk vonden ging het mij goed af, te goed. Ik had eindelijk iets gevonden waar ik goed in was, ik kreeg er een kick van en ik kon niet meer stoppen. Meer eten ging gepaard met schuldgevoel en spijt en die vermeed ik liever. Liever honger dan spijt en schuldgevoel. Ik heb al vanaf mijn kinderjaren het gevoel gehad nergens bij te horen, niet speciaal genoeg te zijn, te gevoelig, te emotioneel. Ik heb me altijd raar gevoeld. Door mijzelf te verdoven van gevoelens door te weinig eten hoefde ik dat allemaal even niet meer te voelen. Ik ging door als een sneltrein. Ik was altijd maar bezig met vanalles en nog wat, alles om maar niet stil te hoeven staan en te voelen. Na mijn opname in de kliniek had ik mijn kamerdeur nog niet gesloten en ik was alweer bezig met werk, het gezin en het huishouden. Rusten was voor mij geen optie. Dat betekende dat er tijd was om na te denken, tijd om te piekeren en tijd om te malen. Door, door en door was mijn overlevingsmechanisme geworden. Tot nu... Mijn eetstoornis ben ik de baas geworden en nu..... Moet ik echt gaan werken aan de problemen waar het ooit mee begonnen is. Ik heb getwijfeld of ik het zou schrijven, ik heb getwijfeld of dit aan mijn geloofwaardigheid zou knagen maar ik voel toch dat ik dit  mag delen. Iedereen heeft kwetsbaarheden, iedereen heeft het moeilijk met sommige takken van het leven. Niemand is 100% gelukkig, vrolijk en blij met ieder aspect van zijn of haar leven. Ik ook niet. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn, heel veel om blij van te worden maar toch heb ik mijn rugzakje met oude problemen nog bij me en moet dit rugzakje uitgepakt worden, bekeken worden en beoordeeld worden op welke onderdelen ik weg kan doen. 

Ik ben een mens, ik ben kwetsbaar en ik hoef me hier niet voor te schamen. Jij ook niet. Hulp vragen is niet zwak, dat is sterk. Zoals me de afgelopen dagen meerdere keren is gezegd ga ik dit ook met jullie delen: Stilstaan is niet slecht. Het geeft je de tijd om te bedenken welke kant je op wilt bewegen. Ik ben kwetsbaar, ben jij ook kwetsbaar?

 

 

Lees meer »

Rusten

 

Als rusten voor jou niet vanzelfsprekend is, dan is deze blog voor jou...

 

 

Rusten is moeilijk voor je? Je hebt altijd het gevoel dat je iets “productiefs “ of iets “actiefs” moet doen? Zitten op je kontje en een film of serie kijken is lastig voor je? Ik zie je, ik voel je en sterker nog... ik was er ook zo eentje.

Ik heb rusten moeten oefenen, net zo oefenen als luisteren naar m’n lichaam als het op eten aankomt, fietsen zonder zijwieltjes of een taal voor school. Ik moest het doen, ik moest de onrust voelen en toch blijven zitten, ik moest me ongelukkig voelen en toch blijven zitten. Wat ik ook voelde, ik moest blijven zitten.

De eerste keer was ellendig, de tweede keer al iets minder en dat ging zo door... totdat ik gisteren ziek wakker werd. Koorts, koud, buikpijn. Ik stond op, verzorgde de ontbijtronde voor ons gezin en kroop op de bank. Ik werd ingestopt door onze oudste zoon en toen ik wakker werd was manlief alweer thuis van het fietsen. Ik verplaatste me van de bank naar het bed waar ik de rest van de dag heb doorgebracht! Ik was mezelf dankbaar dat ik dit geoefend had, dat ik mocht blijven rusten omdat mijn lichaam dat vroeg, mocht blijven liggen omdat dat hetgeen was dat mijn lichaam nodig had. Liggen, rusten zonder schuldgevoel! Dit is net zo belangrijk om te oefenen als meer eten of beter naar je lichaam luisteren qua voeding. Rusten is oké, rusten is goed, rusten mag je oefenen, luieren mag je oefenen!

Lees meer »

Ook jij verdient hulp!

Iedereen die het moeilijk heeft verdient hulp. Iedereen, ook als je denkt dat het nog niet ziek genoeg bent, niet mager genoeg, het niet zo moeilijk hebt met normale maaltijden als anderen, als je geen foto´s van maaltijden op social media deelt of zelfs een "gezond" gewicht hebt. Ik zet gezond bewust tussen aanhalingstekens, want een gezond BMI wilt niet zeggen dat je ook het  gewicht hebt waarop je lichaam optimaal op functioneert, ook wel setpoint genoemd. Je kunt ondergewicht hebben op ieder gewicht en die BMI meter zegt daar verder niets over. Die houd geen rekening met je genetische aanleg, met de hoeveelheid spieren of wat dan ook. 

Ik zie veel berichten voorbij komen op social media. Mensen die ziek zijn, mensen die hersteld zijn, mensen die anderen helpen met hun eetstoornis en vooral veel foto's van hoe ze op hun ziekst waren, wat ze eten, hoe ze denken over eten. Ik vind dat gevaarlijk. Eetstoornissen onderling zijn ontzettend competitief. Het zou er voor kunnen zorgen dat persoon A ziet dat persoon B minder eet, dunner was, meer opnames, meer bijvoeding, wel of geen sonde en persoon A daarop het idee krijgt niet ziek genoeg te zijn om te mogen herstellen. Dat is niet zo, IEDEREEN verdient het om te herstellen, ongeacht je gewicht, het aantal opnames of hoeveel moeite het kost om wel of niet te eten. Iedereen die lang nadenkt over eten of waarbij eten gepaard gaat met een schuldgevoel of spijt verdient het om deze relatie met eten te verbeteren, te veranderen en te herstellen. IEDEREEN! 

Dus ook als je deze feestdagen in gaat met een "gezond" gewicht of gewoon met spanning dan mag je hiervoor hulp vragen. Je mag hierover praten, je mag hierover sparren. Ook als je buitenkant lacht maar je binnenkant huilt of wanhopig is mag je om hulp vragen. Een eetstoornis is niet aan de buitenkant te zien, het is een mentale ziekte die SOMS aan de buitenkant zichtbaar is, maar zeker niet altijd. 

Dus heb je deze feestdagen nood aan een gesprekje, aan een appje, aan een mailtje of aan wat motiverende woorden: Mijn DM staat open, mijn telefoon staat aan, mijn mailbox word gecontroleerd. Praten lucht op en samen kunnen we je gedachten herkennen, erkennen en ombuigen naar helpende gedachten. Samen komen we de feestdagen door..... 

Lees meer »

Fearfoods

Fearfoods

 

Niet iedereen met een restrictieve eetstoornis heeft fearfoods, maar het overgrote deel wel. Wat zijn fearfoods? Voor iemand die geen eetstoornis heeft of heeft gehad is een moeilijk voor te stellen iets. Fearfoods zijn voedingsmiddelen waar je bang voor bent, niet durft te eten en niet van jezelf (of van de eetstoornis) mag eten. Bijna iedereen met een restrictieve eetstoornis heeft een lijstje van producten of producten die niet "veilig" zijn. Dit zijn vaak voedingsmiddelen die hoog in calorieën, suiker of vet zijn, maar soms zijn dit juist de middelen die je vroeger lekker vond of vallen ze gewoon in een categorie zoals tussendoortjes. Ik had een enorme lijst. Ik vermeed die producten kost wat kost en maakte een enorm drama als ik ze niet kon vermijden. Ik moest er heel goed over nadenken hoe ik deze voedingsmiddelen wel weer kon toelaten in mijn leven. Mijn fearfoods waren gebaseerd op calorieën, onnodige calorieën ook wel. Ik kon toch prima leven zonder die producten? Ik kon best mijn leven leiden zonder chocolade of toetjes in mijn eetmenu? Ik wist dat ik dat kon, maar ik wist ook dat ik dat niet wilde. Het probleem met fearfoods is dat je er steeds meer bijkrijgt als je ze niet gaat aanpakken. Een eetstoornis is namelijk nooit tevreden, het kan altijd minder en minder tot op de dag dat je echt weinig variatie meer over hebt. Ik moest gaan onderzoeken waarom ik bang was voor die voedingsmiddelen. Waarom was ik bang voor chocolade? voor toetjes? voor chips?  Het kwam allemaal neer op een angst om aan te komen in gewicht. Mijn eetstoornis maakte mij wijs dat ik nooit meer zou stoppen met eten, dat ik enorm aan zou komen, dat mensen me niet meer mooi of aardig zouden vinden als ik aankwam, dat ik faalde als ik lekker eten niet kon weerstaan. Tijdens de eerste lockdown heb ik mijn lijstje aangepakt. Ik moest mezelf vertellen dat ik niet "afgewezen" ging worden voor mijn gewicht.  Mensen die mij aardig vinden, leuk vinden of met mij om willen gaan, doen dat niet vanwege maatje X in mijn kleding of getal Y op de weegschaal. Die doen dat vanwege mijn persoonlijkheid, vanwege mijn karakter, niet voor de verpakking waar mijn echte ik in zit. Ik kon inderdaad prima leven op een beperkt menu maar ik WILDE dat niet. Ik wilde helemaal vrij zijn, mijn dagen niet meer rondom eten te hoeven plannen. Eten moest een bijzaak worden, geen hoofdzaak, niet het belangrijkste onderdeel van een dag. Ik wilde weer naar feestjes en verjaardagen toe kunnen gaan (na de lockdown uiteraard) zonder bang te moeten zijn of mijn eetstoornis dan moeilijk ging doen. Ik wilde weer Britt zijn. Eten waar ik zin in had, doen waar ik zin in had. Ik en niet de eetstoornis.  Ik hoefde ze niet allemaal stuk voor stuk te doen. Ik moest werken aan mijn angst om aan te komen. Ik moest onderzoeken voor mezelf waarom ik dacht dat mensen me gingen afwijzen voor mijn gewicht? Ik heb de eerste tijd gedaan alsof ik aankomen niet erg vond, tegen mezelf gezegd dat ik niet bang was om aan te komen, tegen de spiegel gezegd dat ik niet bang was om aan te komen. Keer op keer, ook al wist ik dit niet zeker. Ik ging mijn eigen hoofd overtuigen dat ik niet bang was. Hoe vaker ik dit deed, hoe meer ik er zelf in ging geloven. De stappen die je daarin maakt zijn klein, zijn soms niet eens te merken totdat je op een dag bedenkt dat je eigenlijk niet eens meer weet wat je gegeten hebt door de dag, niet eens meer bezig bent geweest met het tellen van calorieën of de angst voor het getal op de weegschaal. Dat je niet meer nadenkt of je vlak voor je maaltijd nog een koekje eet omdat je eigenlijk niet meer kunt wachten tot het eten klaar is. Dat is herstel. Jezelf overtuigen dat je het kunt, dat je niet bang bent en dat je je niet uit het veld laat slaan door een eetstoornisgedachte.  Herstel gaat met vallen en opstaan, het gaat niet om het vallen maar over of je weer kunt opstaan. 

 

Heb je hulp nodig met opstaan? Wil je samen aan de slag om je lijstje kleiner en kleiner te maken? Wil je toewerken naar een leven zonder regels rondom eten en bewegen? Zoek hulp, neem mijn hand, neem de hand van iemand anders. Hulp vragen vraagt kracht en moed maar is zeker geen punt van falen. Ik ben geen superheld, geen extra sterk persoon, ik ben gewoon een vrouw die er klaar mee was. Ik weet zeker dat als ik het kan, dat jij het ook kunt. Neem mijn hand en we doen het samen....

 

 

Lees meer »

Ik zie ik zie wat jij niet ziet....

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en dat is.....

 

Een leugen, niet de werkelijkheid, een overdreven versie. 

Gedurende mijn hele eetstoornis heb ik geweten dat ik TE dun was. Niet mager, niet slank maar echt te dun. Maar hoe dun ik was zag ik niet. Ik kon mij soms enorm voelen, het voelen aan mijn lichaam, ik kon het soms zien in de spiegel. Mijn spiegel loog, mijn eetstoornis loog. Ik wist dat ik te dun was maar hoe dun kon ik niet zien in de spiegel. Mijn man liet mij laatst een foto zien van mij samen met onze toen nog kersverse dochter in het zwembad: ik schrok! Zo mager had ik me niet gevoeld, niet gezien.

Dat maakt de eetstoornis zo gevaarlijk. Ik voelde me prima, ik had nergens last van (behalve van een rothumeur en stemming) en ik zag niet hoe gevaarlijk het was. Mijn man heeft zich gedurende mijn ziekte enorm veel zorgen gemaakt. Niet alleen overigens: Ook familie en vrienden stonden MACHTELOOS te kijken hoe mijn eetstoornis steeds meer terrein won en ik steeds een beetje minder Britt werd. Niemand kon tot me doordringen, niemand kreeg een voet aan de grond. Ze hebben het liefdevol geprobeerd, boos geprobeerd, huilend geprobeerd maar ik kon het niet zien. Ik heb meerdere keren gezegd dat ik het ging veranderen, op een andere manier ging proberen maar ik viel steeds weer terug in mijn oude zieke patronen. Zoals ik in de blog "her-programmeren" schreef moest ik mezelf blijven pushen om iets anders te doen dan wat mijn hoofd zei. Ik heb het daar misschien uitgelegd alsof het appeltje eitje was, dat was het niet. Een mens heeft gemiddeld 60000 gedachten per dag, ja, zoveel. Ik moest bij alle gedachten nadenken of dit een gedachte was dat me in de juiste richting wees of niet. Dit was by far het alle moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ik moest bij alle acties die ik ondernam bewust nadenken. Ik was al moe, ik was al energieloos en dan kwam dit erbij. Maar ik heb het gedaan. De gedachten filtreren werden iets makkelijker toen ik weer in een gezond gewicht zat, mijn hersenen gingen weer aan meer denken dan aan eten en gewicht. Het her-programmeren van de hersenen is ook niet op een paar dagen gedaan. Ik moet me bewust blijven dat ik soms automatisch terugval op mijn oude patronen en dat ik dus ook weer heel bewust het tegenovergestelde moet doen. Stel dat je een jaar in een automaat hebt gereden en plots op een dag weer moet schakelen, dan moet je daar weer bewust mee bezig zijn totdat je hersenen het juiste patroon hebben ingeschakeld. 

Terug naar de spiegel: Mijn spiegel zegt dus echt niet altijd de waarheid, ik heb geleerd dat foto's dat beter kunnen laten zien. Soms is het checken van je werkelijkheid ook helpend. Vragen aan anderen wat zij zien, controleer of dit klopt met wat jij "ziet". Wat mij enorm heeft geholpen is de gedachte: Mijn lichaam het minst interessante aan mij, het echte interessante zit aan de binnenkant." Die binnenkant kan alleen maar stralen als je goed voor je lichaam zorgt.  Echte schoonheid zit van binnen, de buitenkant is slechts een verpakking. 

Lees meer »

Gevolgen van een eetstoornis

Een eetstoornis is een heel gevaarlijke ziekte. Je onderschat de ziekte als je deze zelf hebt, mensen kunnen weinig doen om je te helpen (als je het zelf niet wilt of doorhebt hoe erg het is). Je lichaam heeft energie nodig, iedere dag, ieder uur en iedere minuut van de dag. Je lichaam heeft energie nodig om processen te laten draaien waarvan je het bestaan nog niet eens wist. Energie om te blijven ademen, denken, bewegen, aanmaak van bloedcellen, om je lichaam te reinigen en zelfs om je teennagels te laten groeien. Je grootste energieverbranding vind plaats voor juist die dingen te doen waar wij (gelukkig) niet over na hoeven te denken. 

En dan.... Krijg je een eetstoornis, ga je het zoveelste dieet volgen of krijg je om welke reden dan ook te weinig energie (voeding) binnen. Je lichaam raakt in de stress. Stel dat je een fabriek draaiende aan het houden bent en de productie loopt lekker en dan moet je opeens de helft van de personeel ontslaan en toch hetzelfde werk blijven doen, in dezelfde hoeveelheid en op dezelfde snelheid. Je lichaam kan dit, voor een korte periode, maar als er na die periode niet meer voeding binnenkomt dan zal de productielijn toch teruggeschroefd moeten worden, kan er minder actief gewerkt worden en blijft er werk liggen. Logisch toch? Zo is dat ook in ons lichaam. Je krijgt te weinig energie binnen, je metabolisme word vertraagd zodat het lichaam iets meer tijd kan gebruiken om zoveel mogelijk energie uit het toch al schaarse voedsel te halen, er is minder energie om je warm te houden dus krijg je het sneller koud. In sommige gevallen is er zelfs niet genoeg energie meer om een hongersignaal te sturen. Je lichaam is tijdelijk in lock-down. Het doet zijn best maar moet met man en macht proberen om leven in het lichaam te houden, gaat zich dan verder echt niet meer druk maken over het aanmaken van nieuw haar  of nagels. 

Op lange termijn heeft dit gevolgen. Meer gevolgen dan we voelen, weten of zien. Als de fabriek geen personeel meer heeft voor het onderhoud van materiaal (organen) dan is er een grote kans op schade aan die apparaten. Ons lichaam zit vol met dat soort materiaal en alle organen hebben onderhoud nodig.

Als jij, die dit leest, nu denkt dat dit bij jou niet gebeurd, dat jouw lichaam het allemaal prima doet, je nergens last van hebt: Think again. Sommige schade voel je niet, weet je niet en merk je niet maar dat wilt niet zeggen dat het er niet is.

 

Anorexia heeft soms steeds het hoogste sterftecijfer van alle mentale ziekten.  Enerzijds omdat het de hel is en er soms gewoon echt geen uitweg meer te zien is door het CONSTANTE gevecht in je hoofd, anderzijds door lichamelijke mankementen doordat er geen energie meer is voor onderhoud.

 

Als jij dit leest en moeite hebt met eten. Of dit nu een officiële diagnose is of een gevoel dat je zelf hebt: Als jij niet VRIJ bent om te eten of drinken waar jij behoefte aan hebt: dan heb je te maken met een eetprobleem. Je hoeft hiervoor geen ondergewicht te hebben, je hoeft er niet uit te zien als het stereotype-eetstoornis-patiënt, je kunt namelijk ondergewicht hebben op IEDER gewicht. Je hebt ondergewicht als je onder het gewicht zit dat jou lichaam het meest optimaal laat functioneren. Hoe weet je dat? Je hoeft geen moeite te doen, extreme sporten uit te voeren of eten te laten staan om op deze gewichtsmarge te blijven. 

 

Ons lichaam heeft geen vreemde geheimen, heeft geen doel om je zo snel mogelijk in overgewicht te krijgen. Het lichaam wilt optimaal functioneren om je door het leven te leiden. That's it.  

 

Ook jij mag meer eten, ook jij mag herstellen en ook jij zult merken dat je lichaam beter functioneert als je voldoende eet. Denk niet dat jij een uitzondering op de regel bent als het aankomt op schade berokkenen aan je lichaam: Nee, jij ben niet de uitzondering. Verander vandaag wat er veranderd kan worden en wacht niet tot morgen. Iedere dag dat jou fabriek met minder mensen moet werken, loopt de productie vertraging op.

 

Heb je nood aan een luisterend oor, aan advies of hulp: Vraag hulp. Je zult zien dat er veel mensen bereid zijn om je te helpen. Je moet het zelf doen, maar NIET alleen. 

 

 

Lees meer »

Social media

Social media

 

Social media is voor mij een grote rem geweest als het aankomt op herstellen. Op social media worden constant de allermooiste delen van een dag, een week of het leven in het algemeen gedeeld. Ik vergeleek me, ik keek hoe mooi en makkelijk het leven van anderen was, ik keek hoe anderen hun dag kleur gaven, ik keek wat ze deden en deelde en dat was voor mij genoeg reden om mezelf omlaag te halen. Anderen leken het gezellig, leuk, liefdevol en makkelijk te hebben, waarom had ik het dan zo moeilijk? Waarom deed ik niet zoveel leuke dingen met mijn kinderen, met mijn gezin? Waarom hadden anderen een mega-romantische relatie? Waarom konden anderen zichzelf wel zo goed accepteren?

Het heeft bij mij echt wel even geduurd voordat ik "snapte" dat alleen de allermooiste momenten gedeeld werden, dat ik alleen een foto zag die in 10 seconden van hun dag gebeurde en niet hun hele dag representeerde, dat er filters gebruikt werden en dat ik niet wist wat er achter de schermen gebeurde...

Ik kon social media wat losser laten, ik stopte met het volgen van pagina's die mij een negatief gevoel gaven en ging pagina's volgen waar ik wel wat aan had. Ik hield mezelf ook steeds voor dat social media niet gelijk staat aan het echte leven. 

Eetstoornissen zijn super competitief. Full-days-of eating en challenges vlogen om mijn oren. "Persoon x at minder dan ik, dus ik moest ook minder eten". Persoon Y at alleen vegan, dus misschien moest ik dat ook doen, weer een ander at alleen whole-foods, dus misschien was dit wel wat ik moest doen". Ik ging twijfelen aan mijn eigen proces, vergeleek me met anderen en ik heb me lange tijd afgevraagd of  mijn eetstoornis niet gewoon "fake" was. 

Ik ben deze berichten allemaal gaan negeren. Ik moest luisteren naar mijn lichaam, naar het lichaam dat ik verwaarloost had, dat ik bezat en het lichaam waar ik de komende jaren mee moest doorbrengen. Luisteren naar mijn lichaam was een moeilijke stap, maar ook een waardevolle stap richting herstel. Mijn lichaam had geen boodschap aan hoe anderen voor hun lichaam zorgde, mijn lichaam was uniek, net als dat jij en ik zijn. Vergelijken wat iemand anders eet is echt totaal niet handig.  Eten is een van de basisbehoeften van het lichaam, net als ademen, plassen en slapen. Ik werd me hier bewust van en leerde op een andere manier naar honger of trek in eten te kijken. 

Een voorbeeld: Stel persoon x eet een stuk minder dan  jij, zegt dat dan iets over wat jij zou moeten eten of wat jouw lichaam nodig heeft? Twijfel je? Oké, ander voorbeeld:

Stel persoon x gaat om 10uur plassen en dan pas weer om 15 uur, zou dat betekenen dat jij dan ook maar alleen op die tijdstippen mag plassen? Of mag je ook om 13 uur plassen als je voelt DAT JE LICHAAM HET NODIG HEEFT?

 

Heb je een eetstoornis dan daag ik je bij deze uit! Vergelijk honger, trek in eten eens met een andere lichaamsfunctie. Je lichaam heeft geen geheime agenda of als taak om je zo snel mogelijk op een zo hoog mogelijk gewicht te hebben. Je lichaam wilt graag rondom je setpoint zitten qua gewicht omdat dit het gewicht is waar je lichaam het meest optimaal functioneert. Geen andere doelen, geen andere verwachtingen. Je lichaam liegt niet. Het wilt je beschermen.

 

Tijdens deze herstelperiode kwam ik sneller aan dan in de periode dat ik in de kliniek zat. Waarom? Omdat ik mijn lichaam gaf waar het om vroeg. Hoog in suiker, hoog in vet, hoog in calorieën-maaltijden, geen 681 boterhammen met jam op een dag, geen mager beleg, nee, wat mijn lichaam vroeg waren andere dingen. Ik heb werkelijk geen idee of dit mijn setpoint is, of ik nog aankom of niet: een weegschaal is in mijn huis niet meer welkom. Mijn huisarts controleert mijn gewicht en ik heb maar 1 taak: naar mijn lichaam luisteren, mijn lichaam het vertrouwen geven dat ik er naar luister en ervoor blijf zorgen.

Zorg voor je lichaam, je hebt er maar één!

 

 

Lees meer »

Spijt

Bijna 6 jaar lang heb ik geworsteld met een eetstoornis, Mijn hele leven worstel ik al met ontzettend strenge gedachten over mezelf. Ik denk constant dat ik harder moet werken, meer mijn best moet doen, niet slim genoeg, niet mooi genoeg, niet creatief genoeg ben. ik vergelijk me al met anderen vanaf een klein meisje. Ik zette anderen op een voetstuk en mezelf cijferde ik volledig weg. Ik deed wat anderen van me vroegen, kleedde me zoals anderen het mooi vonden, had mijn haren gedaan zoals anderen het gezegd hadden. Ik was mezelf volledig kwijt. De eetstoornis gaf me een stukje veiligheid, controle en gaf me het gevoel dat ik ergens goed in was. Waar anderen probeerde te lijnen maar het niet lukte, kon ik het volhouden, het niet of nauwelijks eten. 

Het was schijnveiligheid, schijn-controle... Ik was toch niet goed genoeg, ook niet voor de eetstoornis. ik was mezelf en mijn inzicht in mijn eigen kwaliteiten uit het oog verloren, wist niet meer wat ik nog leuk vond om te doen, waar ik energie van kreeg, waar ik van kon genieten.

Ik ben veel kwijtgeraakt door vast te houden aan de eetstoornis. Vrienden die mijn "gezeik" beu waren, vrienden die heet niet konden aanzien hoe ik bleef luisteren naar de eetstoornis, familiebanden die onder spanning kwamen te staan.

Ook heeft mijn eetstoornis mooie momenten verpest. Ik was alleen maar met mezelf bezig en had totaal niet door dat de wereld om me heen gewoon doorleefde en niet stopte voor mij.

Over 9 dagen word ik 32 (ja oud he) en na dat ik jarenlang het goede voornemen heb gehad om het anders te gaan doen, maar het uiteindelijk toch niet durfde, heb ik nu voor het eerst het gevoel dat ik dit wel kan waarmaken. Ik ben sterker dan de eetstoornis, ik heb hem niet meer nodig. Ik kan zeggen wat ik voel, waar ik tegen aan loop, waar ik mee zit en ik hoef dit niet te communiceren via mijn eetstoornis. Ik moet zeker nog leren hoe ik mijn gevoel kan omarmen, kan accepteren en het niet hoef te verdoven. Stapje voor stapje, met goede begeleiding, kom ik daar wel. 

Ik kan de tijd helaas niet meer terugdraaien. Kon ik dat maar, dan deed ik dingen echt heel anders. Maar daarover blijven denken gaat me ook geen stap dichterbij geluk brengen. Vooruit kijken, niet achterom.... 

 

 

 

 

 

Lees meer »

her-programmeren van de hersenen

Laten we het eens hebben over wat je je hersenen allemaal kunt leren.

Vroeger toen je leerde fietsen, toen moest je constant blijven denken. Sturen, trappen, remmen, niet slingeren, balans houden... als kind leek het misschien wel alsof je het nooit ging leren en dan nam die heks van een moeder ook nog eens je zijwieltjes af... bah!

Grapje natuurlijk, je moeder is geen heks. Je moeder had vertrouwen in je en dat je zonder zijwieltjes ging kunnen fietsen. Oefenen, oefenen en nog meer oefenen totdat je op een dag kon fietsen zonder nadenken, dat je zelfs de tijd had om naar vogeltjes te kijken, eens aan de fietsbel te trekken of misschien zelfs wel zwaaien naar voorbijgangers. Je bent het blijven oefenen, alle regeltjes herhalen totdat het automatisme was. Er waren neurale verbindingen in de hersenen aangelegd dat er voor zorgde dat je niet constant hoefde na te denken welke stap op welk moment kwam. Datzelfde herhaalde je nog eens tijdens het leren lezen en schrijven en toen je rijlessen ging volgen. De eerste lessen in een auto was je waarschijnlijk ook constant bezig met koppelen, remmen, schakelen, knipperlicht, spiegels checken... en nu? Nu kun je luidkeels met de radio meezingen of (handsfree hoop ik) bellen terwijl je die handelingen doet.

Zo zit herstel van een eetstoornis ook in elkaar. Je hebt je bepaald gedrag aangeleerd doordat je hier een bepaalde rust of controle in vond, door dit te blijven herhalen is dit automatisch geworden. Automatisch eten wat het laagst in calorieën is, het magerste beleg kiezen, letten op calorieën. Dit gedrag is allemaal normaal geworden voor je en je vind het vaak ook nog ontzettend "gek" dat andere mensen hier niet op letten. Ik geloof er in dat anorexia ontstaat door een genetische dispositie die door energietekort (aka te weinig eten) word aangewakkerd en terug gaat naar helemaal vroeger, waar er door een schaarste in voeding vaak dagen van weinig eten en veel verplaatsting  waren naar een plek waar er meer eten te vinden was. (migratiereactie). Dit is niet mijn theorie. Tabitha Farrar schrijf hier enorm veel over. Dit was wel het eerste wat logisch klonk voor mij. Natuurlijk is een psychische oorzaak als reden dat ik ooit wilde gaan letten op mijn eten. Ik was onzeker, voelde me niet mooi, niet knap, niet speciaal en na dat ik de mededeling had gekregen dat ik wel wat was aangekomen besloot ik dat ik daar iets aan moest doen. Er volgde jaren van restrictie, nog meer restrictie en nog meer regels die ik me zelf had opgelegd. 

Door deze theorie ben ik mijn gewicht en eetstoornis los gaan koppelen van mijn psychische bagage. Ik wist dat ik mijn eetstoornis eerst moest aanpakken. Waarom? Ik snap die vraag, ik heb jarenlang geroepen in de GGZ dat ik mijn eetstoornis niet kon loslaten als ze niet méér aan de onderliggende problemen gingen werken. Ik kan je maar een ding zeggen waarom ik denk dat het toch andersom moet: Tijdens ondergewicht (te laag gewicht voor wat je lichaam eigenlijk zou willen hebben) kun je niet optimaal denken. Je kunt niet logisch nadenken. Je hoofd is alleen maar bezig met eten, eetregels, bewegen en dergelijke. Ik heb het zelf geprobeerd, did not work. 

In 2020 heb ik besloten op mijn eetregels stuk voor stuk los te laten. Niet in een keer, maar wel zorgen dat er groei in zat. Letterlijk groei, ik heb mijn gewicht hersteld en guess what? Ik kan weer nadenken, ik kan weer functioneren en ik kan weer zien dat het volgen van eetstoornis rituelen eigenlijk helemaal niet handig is om te communiceren dat het in je hoofd allemaal niet zo lekker gaat.

Ik heb mijn hersenen ge-her-programmeert. Moeilijke producten kiezen, zitten ipv bewegen en nog veel meer van dat soort gedrag onder de loep genomen, bedenken hoe dat ik dit in de rest van mijn leven wilde doen en dát gedrag toepassen, totdat ik er niet meer bij hoefde na te denken, totdat het vanzelf ging, net als fietsen zonder zijwieltjes, net als autorijden, net als lezen en schrijven...

 

Ben ik er nu? Ben ik hersteld? 

Ik denk dat niemand s' morgens wakker word met het idee dat hij of zij hersteld is. Dat is een groeiproces. Ik denk dat ik me pas hersteld durf te noemen als ik ook de onderliggende problemen heb aangepakt zonder terug te grijpen naar een oude neurale verbinding in mijn hoofd, zonder terug te vallen op het automatisch gedrag wat bij de eetstoornis past. Voorlopig blijft het waken dat ik de nieuwe wegen in de hersenen gebruik en niet stiekem of per ongeluk terugkeer naar de automatischere wegen. 

 

Het is een proces, niet van vandaag op morgen. Maar je kunt wel vandaag beginnen en niet morgen....

Lees meer »